Σε καιρούς ανέχειας, όπως αυτοί που ζούμε, ο δημόσιος λόγος αναπόφευκτα στρέφεται σε μία συζήτηση γύρω από τα υλικά, η έλλειψη των οποίων σημαίνει ότι οι παροχές υπηρεσιών δεν μπορούν να συνεχίσουν να είναι στο ίδιο επίπεδο που ήταν και πριν. Φυσικά είναι πάρα πολύ σημαντικό να υπάρχουν τα απαραίτητα (π.χ. ράμματα, επίδεσμοι, οινόπνευμα, νυστέρια), ώστε να μπορούν να χρησιμοποιηθούν όταν χρειάζεται. Το ίδιο ισχύει και για τα φάρμακα, είτε αυτά είναι γενόσημα, είτε πρωτότυπα. Από την άλλη, αυτό που δείχνει η επικείμενη απόλυση 1000 εργαζομένων από τον ΕΟΠΥΥ, είναι ότι το προσωπικό αντιμετωπίζεται μόνο ως ένα βάρος για το σύστημα, μία «επιπλέον δαπάνη», που πρέπει να περικοπεί προκειμένου να επιτευχθεί ο αυθαίρετος στόχος εξόδων για την υγεία, που δεν πρέπει να ξεπερνά το 6%. Με αυτό τον τρόπο οι άνθρωποι εξισώνονται με τα πράγματα, που πρέπει να πεταχτούν κατά το «ξεκαθάρισμα της υγείας». Αυτό το παράδειγμα υπογραμμίζει τον ελλειπή σχεδιασμό και την έλλειψη οράματος για την υγεία, που υπάρχει από την ίδρυση του ΕΣΥ.
Η έλλειψη σχεδιασμού στην υγειονομική περίθαλψη σημαίνει ότι ο αριθμός των φοιτητών στις ιατρικές σχολές αυξάνεται, αφού μόνο κριτήριο για εισαγωγή είναι η υψηλή βαθμολογία. Καταρτισμένοι γιατροί που βγήκαν από αυτό το σύστημα τώρα δουλεύουν στον ΕΟΠΥΥ
Είναι ευρέως αποδεκτό ότι η Ελλάδα έχει υπεράριθμους γιατρούς σε σχέση με τον πληθυσμό της. Αλλά οι γιατροί δεν εμφανίστηκαν ξαφνικά μια μέρα από το πουθενά, χτύπησαν την πόρτα του ΕΟΠΥΥ και απαίτησαν να δουλέψουν. Η έλλειψη σχεδιασμού στην υγειονομική περίθαλψη σημαίνει ότι ο αριθμός των φοιτητών στις ιατρικές σχολές αυξάνεται, αφού μόνο κριτήριο για εισαγωγή είναι η υψηλή βαθμολογία. Καταρτισμένοι γιατροί που βγήκαν από αυτό το σύστημα τώρα δουλεύουν στον ΕΟΠΥΥ. Μερικοί από τους φοιτητές ιατρικής που τώρα (δεν) εκπαιδεύονται θα προσχωρήσουν στις τάξεις του ΕΟΠΥΥ. Άλλοι κατά πάσα πιθανότητα θα ενταχθούν στο ιδιωτικό τομέα. Ή θα μεταναστεύσουν.
Στην προσπάθειά μου να αντιληφθώ τον τρόπο κατά τον οποίο πραγματοποιούνται οι αλλαγές, επιστρέφω πάντα στην εξαιρετική μεταφορά της Αθηνάς Βλαχαντώνη. Απολύοντας 1000 γιατρούς, η κυβέρνηση μετακινεί το τέρμα. Δεν αναγνωρίζει καμία ευθύνη απέναντι στους συμβασιούχους του ΕΟΠΥΥ, σε αυτούς που τώρα ετοιμάζονται να ασκήσουν την ιατρική, ουτέ, σημαντικότερα ίσως, απέναντι στους ασθενείς και πολίτες. Οι απολύσεις, σε συνδυασμό με την αποτυχία εφαρμογής της κοινοτικής οδηγίας για το χρόνο εργασίας, δεν διασφαλίζουν επαρκώς την ποιότητα περίθαλψης, που υπογραμμίζεται ως στύλος των μεταρρυθμίσεων στην αναφορά του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας(Π.Ο.Υ.) από το 2008 – «Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας – τώρα περισσότερο από ποτέ» (στα Αγγλικά) (ειρωνικά, ο Άδωνης Γεωργιάδης αναφέρθηκε σε αυτή την έκθεση του ΠΟΥ στο twitter – καθώς φαίνεται δεν θα την έχει διαβάσει). Σε τελική ανάλυση, οι γιατροί αντιμετωπίζονται σαν «κομμάτια» που πρέπει να «κινηθούν», σαν βιβλία. Και αν μπορείς να διακινήσεις 1000 βιβλία, γιατί να σταματήσεις μόνο στα 100;
Αυτά δείχνουν μια θεμελιώδη έλλειψη κατανόησης γύρω από τη λειτουργία του ανθρώπινου σώματος και κατ’ επέκταση γύρω από την ιατρική πράξη. Ο λόγος για τις απολύσεις αναφέρεται στους γιατρούς σαν να είναι λούμπεν προλεταριάτο, ανταλλάξιμοι ο ένας με τον άλλον, και περιμένοντας να μάθουν τι πρέπει να κάνουν, και για πόσο, από τεχνοκράτες του Υπουργείου Υγείας. Έτσι η ιατρική πράξη μετατρέπεται στο άθροισμα των μερών της, δηλαδή αποτελείται από συνταγογράφηση, χειρουργική και εξέταση. Η προτεινόμενη πολιτική της υγείας αγνοεί τα πιο σημαντικά κομμάτια της ιατρικής, όπως η ευθυκρισία, η συμπόνια, η κοινωνικότητα, η φροντίδα και η ποιότητα υπηρεσιών. Μόνο ό,τι μπορεί να ποσοτικοποιηθεί μετράται, και οι αφηγήσεις των γιατρών και των ασθενών που το σύστημα απορρίπτει αγνοούνται. Αυτό επισφραγίζει τη θέση τους ως άψυχα όντα.
