Ήταν αγαπημένος αμερικανός Πρόεδρος. Και δυναμικός στρατηγός. Ο Ulysses Grant χάραξε (με) το όνομά του (σ)την ιστορία της Αμερικής, ως δεξί χέρι του Λίνκολν στη νίκη των Βορείων επί των Νοτίων. Όλα καλά... όμως ποιος φανταζόταν ότι μπορεί να έχει ομοιότητες με τον Κουταλιανό, τον ήρωα του τραγουδιού του Μάνου Λοῒζου και του Λευτέρη Παπαδόπουλου.

Η κυρία Julia Grant (για την Πρώτη Κυρία των ΗΠΑ μιλάμε!) δεν άντεχε καθόλου τη μυρωδιά των πούρων που κάπνιζε ο σύζυγός της:

- «Uly, δεν πάει άλλο αυτή η κατάσταση, μυρίζουν οι κουρτίνες, βρωμάει το σπίτι, να καπνίζεις έξω από εδώ!».

«Σίδερα μασάει ο Κουταλιανός ... τρέμει σαν το ψάρι στην κυρά του μπρος» κι έτσι ο Πρόεδρος βρήκε καταφύγιο στο lobby του ξενοδοχείου Willard στην Ουάσινγκτον, δίπλα στον Λευκό Οίκο. Εκεί κάθε Κυριακή πρωί απολάμβανε το πούρο του, μακριά από τη γκρίνια της συζύγου του.

Η συνήθεια αυτή του Grant μαθεύτηκε στους κύκλους της Ουάσινγκτον και οι πωλήσεις των πούρων ανέβηκαν κατακόρυφα! Όλα τα «λαμόγια» προμηθεύτηκαν από ένα πούρο και πήγαιναν κάθε Κυριακή στο lobby του ξενοδοχείου Willard για να συναντήσουν και να πιάσουν κουβεντούλα και «κοννέ» με τον Πρόεδρο.

- «Πρόεδρε, πιστεύω ότι τα καλύτερα πούρα είναι από τη Νικαράγουα, Εσείς τί γνώμη έχετε;»

Και μετά από λίγο:

- «Πρόεδρε έχω ξύλα με μεγάλη αντοχή για κατασκευές; Θα ενδιέφερε την Πολιτεία; Επίσης, πρέπει να σας γνωρίσω το μπατζανάκη μου που είναι σπουδαγμένος και πολύ καλό παιδί, να του βρούμε καμιά θέση...». Και το συστηματάκι δούλευε μια χαρά.

Για όποιον το ξέχασε, επαναλαμβάνω ότι όλα αυτά ελάμβαναν χώρα στο lobby του ξενοδοχείου Willard. Αυτοί ήταν οι πρώτοι «λομπίστες». Και κάπως έτσι θρυλείται ότι η πρακτική “lobbying” πήρε το όνομά της.

Σήμερα το lobbying είναι αναγνωρισμένη τεχνική άσκησης διπλωματίας, πολιτικής και δημοσίων σχέσεων. Υπάρχουν θεωρητικές αναλύσεις καθώς και ειδικευμένες εταιρίες με έδρα στις Βρυξέλλες, στην Ουάσινγκτον, στη Νέα Υόρκη, στην Κωνσταντινούπολη, στο Νέο Δελχί κ.α., εκεί όπου παίζεται το παιχνίδι της σύγχρονης διπλωματίας και της παγκόσμιας οικονομικής ζωής.

Οι «λομπίστες» στις μέρες μας μπορεί να καπνίζουν πούρα και να συχνάζουν σε ξενοδοχεία, μπορεί όμως να «παίζουν» ακόμη και μόνο με τα κοινωνικά δίκτυα στο διαδίκτυο. Σε κάθε περίπτωση, στην εποχή της παγκοσμιοποίησης, για να κάνεις lobbying δεν αρκεί μόνο ένα μπράντυ και ένα πούρο. Χρειάζεται να είσαι «μετρ» στην πολιτιστική διπλωματία, στη γνώση των συνηθειών, των ιδιοτροπιών, των αντιλήψεων και των αδύνατων σημείων των συνομιλητών.

Από την ως άνω ιστορία προκύπτει, λοιπόν, ένα βασικό συμπέρασμα (χρήσιμο ίσως και ως «λυδία λίθος» για την ψήφο στις επερχόμενες εκλογές): τη «δουλειά» στο παγκόσμιο περιβάλλον την κάνει όποιος ξέρει να μιλήσει για πούρα στον Πρόεδρο Grant- δηλαδή, mutatis mutandis (μτφ. τηρουμένων των αναλογιών), όποιος μπορεί να πιάσει κουβέντα με τους «παίκτες» του παιχνιδιού για θέματα που μπορούν να τους φέρουν πιο κοντά. Βέβαια, πρέπει και να το αξίζεις – αν όχι, δεν είσαι «λομπίστας» αλλά «κωλόβυσμα».