Ο Paul Mason  πρώην διευθυντής των Μυστικών Υπηρεσιών της Βρετανίας το χαρακτήρισε “ένα επαναστατικό κύμα παρόμοιο με αυτό του 1848”, οπότε ακόμα κι αν οι θεωρητικοί δε συμφωνούν αν πρέπει να αισιοδοξούμε ή όχι, η σύγχρονη φιλοσοφία οφείλει να διερευνήσει την αναλυτική της σύγχρονης αντίστασης. Σύμφωνα με τον αρθρογράφο μεγάλο εμπόδιο σε αυτή τη διερεύνηση είναι η λεγόμενη “αριστερή μελαγχολία”, δηλαδή “η τάση του αγωνιστή να συνδέεται περισσότερο με μια συγκεκριμένη πολιτική ανάλυση ή ένα ιδανικό - και με την αποτυχία αυτού - από ό, τι με την αξιοποίηση των δυνατοτήτων για ριζική αλλαγή στο παρόν”.

Στην νέα εποχή της αντίστασης “1,000 άνεργοι ιατροί, μηχανικοί και δικηγόροι διαθέτουν μεγαλύτερη επαναστατική ισχύ σε σχέση με 1,000 άνεργους εργάτες”.

Σαφώς επηρεασμένοι από την αγωνία εύρεσης μίας “μεγάλης αφήγησης” που θα περικλείει την εξήγηση όλων των πολιτικών φαινομένων, οι “αριστεροί μελαγχολούντες” προτιμούν να διατυπώνουν θεωρίες, χωρίς να συνειδητοποιούν πως με αυτόν τον τρόπο προδίδουν τον ίδιο το λαό για χάρη κατάκτησης της πολιτικής γνώσης. Η ευρύτερη “ακαδημαϊκοποίηση” λοιπόν της αντίστασης αποδυνάμωσε το σύνδεσμο μεταξύ ριζοσπαστικής πράξης και θεωρίας, όπως φαίνεται και στην πληθώρα των νέων, ουδόλως κολακευτικών όρων που έχουν επινοηθεί από το λαό για να περιγράψουν τους σύγχρονους εκφραστές αριστερών πεποιθήσεων. Για τους πιο αρτιοσκληρωτικούς εξ αυτών όμως μοιάζει προτιμότερο να χάσουν πομπωδώς παρά να νικήσουν έστω και με κάποιους συμβιβασμούς.

Οι τρεις νέες πολιτικές που έχουν ανακύψει στις εξεγερμένες πλατείες του κόσμου σύμφωνα με τον Ντουζινά είναι απότοκοι των σταδίων του καπιταλισμού των τελευταίων ημερών. Οι σύγχρονες πλατείες της εξέγερσης γεμίζουν από λαθραίους και μη μετανάστες, νέους και γέρους ανέργους που είναι αόρατοι για το πολιτικό σύστημα, αλλά κυρίως από ανθρώπους που ανεξαρτήτως ιδεολογίας και οικονομικής κατάστασης νοιώθουν αποκλεισμένοι από τις διαδικασίες λήψης αποφάσεων των πολιτικών ελίτ που τους διοικούν, με τα μέλη της οποίας πολύ πιθανόν να έχει τα ίδια πτυχία και παρόμοια αν όχι μεγαλύτερη εργασιακή πείρα. Σύμφωνα με τον αρθρογράφο στην νέα εποχή της αντίστασης “1,000 άνεργοι ιατροί, μηχανικοί και δικηγόροι διαθέτουν μεγαλύτερη επαναστατική ισχύ σε σχέση με 1,000 άνεργους εργάτες”.