Η Samera Esmeir είναι καθηγήτρια στο Τμήμα Ρητορικής στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης. Αυτοπροσδιορίζεται ως μετα-αποικιακή στοχάστρια και στο πρώτο της βιβλίο με τίτλο Juridical Humanity: A Colonial History πραγματεύεται τον τρόπο με τον οποίο η αποικιοκρατία εισήγαγε «φιλελεύθερες νομικές έννοιες και γραμματικές» που με τη σειρά τους διαφοροποίησαν τις πολιτικές εκδηλώσεις και ταξίδεψαν σε διάφορες χώρες της Μέσης Ανατολής. Ιδιαίτερη έμφαση δίνεται στην Αίγυπτο και την νομική αναδιάρθρωση που υπέστη η έννοια του ανθρώπου κατά την ύστερη αποικιοκρατία, δίνοντας έτσι την απαραίτητη έμπνευση στον βιβλιοκριτικό να ασχοληθεί περισσότερο με την Ελλάδα.
Με βάση το βιβλίο της Esmeir, τονίζεται πως η Ελλάδα χάνει τη θέση της να παράγει δικό της πολιτισμό, αλλά και την ικανότητα της να αυτοπροσδιοριστεί πολιτικά, οικονομικά και οντολογικά
Η Esmeir υποστηρίζει ότι η αποικιοκρατία παράγει ένα πλαίσιο νόμων που εισέρχεται στην κατακτημένη επικράτεια και ανα-διαχωρίζει τους ανθρώπους σε καλούς, ορθολογικούς και μη-βίαιους και σε κακούς, παράλογους και υπάνθρωπους. Ο αρθρογράφος-βιβλιοκριτικός σχεδόν αγνοεί το βασικό θέμα του βιβλίου που αφορά το νομικό πλαίσιο που διαμόρφωσε η Βρετανική αυτοκρατορία για το τι εστί καλό ή όχι στην κατακτημένη Αίγυπτο, καθώς με την ορμή της σκόνης από την Σαχάρα που επισκέπτεται τακτικά την χώρα μας πραγματικά βιάζεται να υπεισέρθει στα ελληνικά θέματα.
Με τουλάχιστον ρομαντικό τρόπο επισημαίνει πως η ελληνική κεντρική κυβέρνηση επισκιάστηκε από ισχυρούς τοπικούς και περιφερειακούς πολιτικούς, συντεχνίες και γενικές συνελεύσεις, οι οποίες «αντικατοπτρίζουν τις βαθιές δημοκρατικές παραδόσεις που γεννήθηκαν στην Ελλάδα». Η κατάρρευση της παγκόσμιας οικονομίας το 2008 έφερε την χώρα στη θέση του αποδιοπομπαίου τράγου της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η οποία «με πατερναλιστικό τρόπο μετασχηματίζει την Ελλάδα στην πρώτη αποικία της Ευρωζώνης».
Με βάση το βιβλίο της Esmeir, τονίζεται πως η Ελλάδα χάνει τη θέση της να παράγει δικό της πολιτισμό, αλλά και την ικανότητα της να αυτοπροσδιοριστεί πολιτικά, οικονομικά και οντολογικά. Η ελληνική οπτική επί των πραγμάτων παρουσιάζεται ως παράλογη και ανάξια λόγου όταν δεν τσουβαλιάζεται αδιακρίτως με τα ψευδή στατιστικά που έστελναν στις Βρυξέλλες παλαιότεροι Έλληνες πολιτικοί. Κατά τον αρθρογράφο «η απουσία μίας κραταιάς πολιτικής προσφυγής για τους Έλληνες οδηγεί στην βία», ενώ προωθούνται θεσμικά και νομικά πλαίσια «που συνάδουν με την αποπολιτικοποίση των Ελλήνων και τον αποικισμό της Ελλάδας από την Ευρωζώνη».
Το αυστηρό και καταγγελτικό ύφος του άρθρου χαλαρώνει αρκετά όταν ο συγγραφέας του μπερδεύει τον Αλέξη Γρηγορόπουλο με έναν άλλον πολύ διάσημο Αλέξη και πιο συγκεκριμένα τον Αλέξη Κούγια. Ένα περίεργο παιχνίδι της μοίρας έφερε τον γνωστό και μη εξαιρετέο ποινικολόγο εντός ενός τέτοιου κειμένου που αφορά στον νομικό πολιτισμό, υπενθυμίζοντας μας πως τελικά ο μόνος πολιτισμός που παράγεται στην σύγχρονη Ελλάδα είναι η συνεχής μεταπήδηση από την τραγωδία στην κωμωδία και τούμπαλιν.
