Σε αντίθεση με την πλειονότητα των celebrities από τον χώρο των media που προτίμησαν την Ελλάδα για να περάσουν τις διακοπές τους, ο επιφανέστατος γερμανός αρθρογράφος των Financial Times Wolfgang Münchau επέλεξε φέτος το καλοκαίρι το Ντητρόϊτ. Ακόμα κι εκεί όμως δεν έπαψε να τον κυνηγά η Ελλάδα, επιβεβαιώνοντας πλέον τη σεφερική ρήση κατά την οποία όπου κι αν πας η Ελλάδα σε πληγώνει.
Περιδιαβαίνοντας το κέντρο της πόλης, ο Münchau βρήκε ένα παλιότερο άρθρο του Χιλιανού συγγραφέα και φωτογράφου Camilo José Vergara από τα μέσα της δεκαετίας του 1990 που έκανε μία «άσεμνη πρόταση» στους ιθύνοντες του Ντητρόϊτ: Την μετατροπή των δεκάδων απαρχαιωμένων, εγκαταλελειμμένων ουρανοξυστών σε μία «Αμερικανική Ακρόπολη»! Θυμίζοντας παλαιότερες και πιο επαναστατικές εποχές του ΣΥΡΙΖΑ, η πλειονότητα των κατοίκων του Ντητρόϊτ απέρριψαν την ιδέα με το σκεπτικό πως απειλούνται τα άλση της πόλεως. Με αφορμή το γεγονός πως πλέον το 40% των αστικών κατοικιών του Ντητρόϊτ είναι όμως πλέον εγκαταλελειμμένο και γεμάτο πωλητήρια και κατασχέσεις, ο Münchau αφιέρωσε τον ελεύθερο του χρόνο σε -τελικώς όχι και τόσο- «μυστηριώδεις παραλληλισμούς» με την Ελλάδα.
Η μεσαία τάξη του Ντητρόϊτ αλλά και της Ελλάδας υπάρχει πλέον μόνο στις σημειώσεις στατιστικολόγων, ενώ τα τελευταία στοιχεία της ανεργίας φέρουν την Ελλάδα στην κορυφή της Ε.Ε. με 27.8%
Τόσο η Ελλάδα όσο και το Ντητρόϊτ έχουν χρεωκοπήσει ημιεπίσημα, με την μεν χώρα να βρίσκεται σε φάση αναδιάρθρωσης εις το διηνεκές και τη δε πόλη βρίσκεται στα πτωχευτικά δικαστήρια. Δεύτερον, ούτε η Ελλάδα ούτε Ντητρόϊτ επωφελήθηκαν σε επαρκή κλίμακα των πακέτων βοηθείας, είτε με την μορφή διαρθρωτικών κονδυλίων από τον προϋπολογισμό της ΕΕ είτε με παροχές προς τους ανέργους από την Ουάσινγκτον. Με επιχειρήσεις και πολίτες όμως να αποδημούν άρον-άρον εκτός Ελλάδος αλλά και της μεγαλύτερης πόλης της πολιτείας του Μίτσιγκαν, τόσο στην ομώνυμη λίμνη όσο και στην λεκάνη της Μεσογείου τα μειωμένα έσοδα των αντίστοιχων αρχών δημιούργησαν μία παρόμοια φορολογική δίνη.
Αμερικανοί οικονομολόγοι συχνά επισημαίνουν ότι οι μεταναστευτικές ροές αποτελούν ένα φυσικό σταθεροποιητή, καθώς αν μια περιοχή έχει πληγεί από την ανεργία, «οι άνθρωποι τα πακετάρουν και αναζητούν την τύχη τους αλλού». Αυτό συμβαίνει ήδη στην ευρωζώνη και ιδιαίτερα στην Ελλάδα, την Ισπανία και την Ιρλανδία, με μειωμένες πιθανότητες επιστροφής όσων τελικά αποφασίζουν να εγκαταλείψουν τις χώρες τους. Προφανώς είναι το τίμημα για αυτό που ο Münchau περιγράφει εύσχημα ως «κινητικότητα του εργατικού δυναμικού», η οποία κατά παραδοχή του ιδίου οδήγησε το Ντητρόϊτ σε μόνιμη παρακμή.
Η μεσαία τάξη της αμερικανικής πόλης αλλά και της Ελλάδας υπάρχει πλέον μόνο στις σημειώσεις στατιστικολόγων, ενώ τα τελευταία στοιχεία της ανεργίας φέρουν την Ελλάδα στην κορυφή της Ε.Ε. με 27.8%. Με κάποιο μεταφυσικό τρόπο, ακριβώς το ίδιο ποσοστό ανεργίας είχε και το Ντητρόϊτ κατά μέσο όρο το 2009, την κατά κοινή ομολογία χειρότερη χρονιά στην ιστορία της πόλης. Στη συνέχεια, ο Münchau –εμφανώς μετανοιωμένος για τις θερινές επιλογές του- καταφέρεται ενάντια σε όσους υποστηρίζουν πως η μείωση των μισθών θα επιφέρει μία κάποια επίσης μεταφυσικού περιεχομένου ισορροπία στην οικονομία. Ο γερμανός οικονομολόγος τους συνιστά μάλιστα να αισιοδοξούν τους μόνο «για την πολύ καλή ομάδα baseball των Detroit Tigers και για κάποιο επίσης καλό ανέκδοτο που θα ακούσουν σίγουρα σε κάποια ελληνική καφετέρια».
Στο επιμύθιο του ο Münchau σημειώνει πως το Ντητρόϊτ αποτελεί το πιο εμφατικό παράδειγμα πτώσης μίας πόλης-σύμβολο της παγκόσμιας αυτοκινητοβιομηχανίας. Η Ελλάδα από την πλευρά της έχει βιώσει πολλές φορές την παρακμή και η Ακρόπολη αποτελεί το πιο εμφατικό παράδειγμα πτώσης της άλλοτε ισχυρής πόλης-κράτους των Αθηνών. Δεν πρόλαβαν οι Έλληνες να γίνουν Ευρωπαίοι και τώρα θα πρέπει να γίνουν και Αμερικανοί.
