Η Λίνα Παπαδοπούλου είναι Επίκουρη Καθηγήτρια Συνταγματικού Δικαίου στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και απευθύνει ερωτήσεις στον Γιώργο Κατρούγκαλο από το Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης και στον Κώστα Ζώρα από το Πανεπιστήμιο Αιγαίου για το δικαίωμα στην βία και τα περιβόητα Συμβούλια διοίκησης στα ελληνικά Πανεπιστήμια.
Αγαπητέ Κύριε Κατρούγκαλε, στην ερώτηση σε ποιες περιπτώσεις το Σύνταγμα της χώρας αναγνωρίζει το δικαίωμα των πολιτών στη βία είχατε απαντήσει ότι "Το Σύνταγμά μας θέλει η βία να είναι το τελευταίο καταφύγιο του λαού, όταν δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί αλλιώς μια βίαιη επίθεση κατά της δημοκρατίας και του πολιτεύματος. Το άρθρο 120 παρ. 4 θεωρεί την αντίδραση δικαίωμα, μαζί και υποχρέωση: «4. Η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων, που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία». Όπως το έλεγαν και οι Ρωμαίοι: ο ανώτατος νόμος της πολιτείας είναι η σωτηρία του λαού."
Αν και η παραπάνω απάντηση είναι ορθή γενικά, θεωρείτε ότι στη σημερινή συγκυρία έχει ενεργοποιηθεί το δικαίωμα και η υποχρέωση του άρθρο 120 παρ 4 και αυτή μπορεί να δικαιολογήσει κάθε μορφή βίας, από την 'ελαφριά' του 'χτισίματος' καθηγητών στα γραφεία, την παράνομη 'κατάληψη' δημοσίων κτιρίων, όπως τα Πανεπιστήμια, μέχρι τη βαριά; Αν ΝΑΙ, σε τι συνίσταται η "βία" με την οποία καταλύεται το δημοκρατικό πολίτευμα, η οποία αποτελεί προϋπόθεση ενεργοποίησής του ά 120 παρ 4 Σ; Αν υπό προϋποθέσεις, ποιο είναι το όριο;
Γιώργος Κατρούγκαλος: Στην παρούσα συγκυρία έχει έδαφος εφαρμογής όχι τόσο η παράγραφος 4 όσο η παράγραφος 2 του άρθρου 120, η οποία έχει ως εξής: «2. Ο σεβασμός στο Σύνταγμα και τους νόμους που συμφωνούν με αυτό και η αφοσίωση στην Πατρίδα και τη Δημοκρατία αποτελούν θεμελιώδη υποχρέωση όλων των Ελλήνων.» Συνεπώς, οφείλουμε σεβασμό μόνο στους νόμους που είναι σύμφωνοι με το Σύνταγμα και όχι σε όλους τους νόμους. Τα μνημόνια όπως συνεχώς αναθεωρούνται, με την «εκτελεστική» τους νομοθεσία, ουσιαστικά αποτελούν ένα νέο «παρασύνταγμα», ανάλογο με αυτό της μετεμφυλιακής περιόδου, γιατί η εφαρμογή τους προϋποθέτει αναγκαστικά τον παραμερισμό πολλών θεμελιωδών ρυθμίσεων του οικονομικού –και όχι μόνον- συντάγματος. Μάλιστα, η έκταση και η ένταση των επεμβάσεων που επιφέρει η υπό κρίση βίαιη αναπροσαρμογή του ελληνικού οικονομικού συστήματος, σε συνδυασμό με την έξωθεν επιβολή της, δικαιολογεί απολύτως τον ισχυρισμό του κάθε άλλο παρά «αντιμνημονιακού» συναδέλφου Ι. Κουκιάδη (πρώτου προέδρου του ΤΑΙΠΕΔ!) ότι επιχειρείται να επιβληθεί «δίκαιο κατεχόμενης χώρας».
Α, και ως προς τις δολοφονικές τούρτες και το κτίσιμο των πρυτάνεων: ξαναδιαβάστε The cask of Amontillado, να βρείτε το μέτρο της πραγματικής βίας και της γελοιότητας…
Η πολιτική ανυπακοή προς το μνημονιακό παρασύνταγμα, συνεπώς, αποτελεί δημοκρατικό καθήκον. Στο πλαίσιο αυτό συμπεριφορές όπως, π.χ. η άρνηση των διοικητικών υπαλλήλων των διοικητικών υπαλλήλων των πανεπιστημίων να απογραφούν, η μη πληρωμή διοδίων από το κίνημα «Δεν πληρώνω» ή η κατάληψη κτιρίων από την ΑΔΕΔΥ, στο πλαίσιο απεργιακών κινητοποιήσεων, αποτελούν συνταγματικά προστατευόμενη συμπεριφορά, εκδήλωση της αφοσίωσης στην Πατρίδα και την Δημοκρατία. Α, και ως προς τις δολοφονικές τούρτες και το κτίσιμο των πρυτάνεων: ξαναδιαβάστε The cask of Amontillado, να βρείτε το μέτρο της πραγματικής βίας και της γελοιότητας…
Αγαπητέ κ Ζώρα, γράψατε πρόσφατα: "Στα περιβόητα συμβούλια διοίκησης προσήλθαν έκτοτε κατά κανόνα, έσωθεν και έξωθεν, πρόσωπα ιδεολογικής προσήλωσης στον στόχο της ουσιαστικής μεταβίβασης των πανεπιστημίων στο εφοπλιστικό και χρηματιστηριακό κεφάλαιο..." Ποια είναι συγκεκριμένα τα μέτρα που λήφθηκαν βάσει του νόμου με τα οποία "μεταβιβάστηκαν ουσιαστικά τα πανεπιστήμια στο εφοπλιστικό και χρηματιστηριακό κεφάλαιο". Εσείς από την άλλη, πώς προτείνετε να αντιμετωπιστεί η μεγάλη εκροή χρημάτων που πληρώνουν οι Έλληνες φορολογούμενοι σε ιδιωτικά μεγαλοεκδοτικά συμφέροντα, κάτι που συμβαίνει ήδη λόγω της δωρεάν διανομής συγγραμμάτων;"
Κώστας Ζώρας: Τα Συμβούλια Ιδρύματος νομοθετήθηκαν για να αποτελέσουν τον εκτελεστικό βραχίονα αφενός εκείνων των συμφερόντων που προωθούν στην Ελλάδα την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων και τη συνακόλουθη αναθεώρηση του Συντάγματος και αφετέρου της ασκούμενης εκάστοτε κυβερνητικής πολιτικής στο χώρο της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Κλασικό πλέον παράδειγμα η στάση των Συμβουλίων στην παρούσα σύγκρουση του Υπουργείου Παιδείας με το Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών και το Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο. Η προβλεφθήσα από πολλούς συναδέλφους σύγχυση αρμοδιοτήτων – Πρύτανης, Σύγκλητος, Συμβούλιο – οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια μεταξύ άλλων τα δημόσια ΑΕΙ στο πλήρες διοικητικό και οργανωτικό χάος
