Οφείλουμε να αγωνισθούμε για τις παρακάτω αρχές, που αποτελούν παγκόσμιες σταθερές (αντίστοιχες κυκλοφορούν σε Αγγλία και Ιρλανδία), για να υπερασπιστούμε την τριτοβάθμια εκπαίδευση στην Ελλάδα.
1. Το Ελληνικό Πανεπιστήμιο είναι δημόσιο αγαθό, και όχι ένα ιδιωτικό κερδοφόρο Ίδρυμα, και τα επιχειρηματικά και βιομηχανικά ενδιαφέροντα δεν πρέπει να υπαγορεύουν την διδασκαλία και την έρευνα.
Οι σπουδαστές είναι η ζωογόνος δύναμη του Πανεπιστημίου, και η επόμενη γενιά διαφωτισμένων και ανθρώπινων πολιτών, και δεν είναι απλά καταναλωτές εκπαίδευσης ή δημιουργοί δεικτών «ικανοποιημένου πελάτη»
2. Η στρατηγική ενός Πανεπιστημίου πρέπει να αντανακλά όλες τις διαστάσεις της ανθρώπινης δραστηριότητας και πρέπει να δομείται στην πλήρη και ανοικτή συμμετοχή όλων των εργαζομένων (καθηγητών, διοικητικών, εργαστηριακών κ.ο.κ) και όλων των σπουδαστών.
3. Ο κύριος σκοπός της διδασκαλίας είναι η μετάδοση της γνώσης και η ενίσχυση της δημιουργικότητας, και δεν προορίζεται απλά για την αύξηση του «ανθρώπινου κεφαλαίου».
4. Ο κύριος σκοπός της έρευνας είναι η δημιουργία νέας γνώσης. Δεν είναι απλά για την αύξηση των περιθωρίων κέρδους των επιχειρήσεων, πολλές από τις οποίες δεν πληρώνουν καν όλους τους αναλογούντες φόρους τους στην Ελλάδα.
5. Πέραν της διδασκαλίας και έρευνας, η τρίτη αποστολή των Πανεπιστημίων είναι η σύνδεσή τους με την Κοινωνία και όχι απλά με τη παραγωγή.
6. Οι σπουδαστές είναι η ζωογόνος δύναμη του Πανεπιστημίου, και η επόμενη γενιά διαφωτισμένων και ανθρώπινων πολιτών, και δεν είναι απλά καταναλωτές εκπαίδευσης ή δημιουργοί δεικτών «ικανοποιημένου πελάτη».
7. Όλοι οι εργαζόμενοι στα Πανεπιστήμια δικαιούνται αξιοπρεπές και συνεργατικό περιβάλλον εργασίας, ελεύθερο από «αστυνομική» επιτήρηση και έλεγχο και από αυθαίρετη υποβάθμιση συνθηκών εργασίας.
8. Οι τεχνολογίες πληροφορικής και επικοινωνιών είναι ασφαλώς πανίσχυρα εργαλεία υποβοήθησης της διδασκαλίας και έρευνας, αλλά δεν πρέπει να χρησιμοποιούνται για τη φτωχοποίηση της ποιότητας της εκπαίδευσης ή για τη μείωση της αλληλεπίδρασης καθηγητών-σπουδαστών.
9. Η διοίκηση του Πανεπιστημίου πρέπει να είναι αφοσιωμένη στην αντίσταση ενάντια στις μειώσεις των κρατικών δαπανών για την Παιδεία, και όχι στον πολλαπλασιασμό των ανωτάτων θέσεων διοίκησης (π.χ. Συμβούλια Ιδρυμάτων), που είναι γενικά άχρηστες.
10. Στη σημερινή κρίση του Ελληνικού Πανεπιστημιακού συστήματος, πρέπει να τονίσουμε αγωνιστικά την σημασία της ακαδημαϊκής ελευθερίας σε αντίθεση με τη συναίνεση που καθοδηγείται από τον φόβο, την δημιουργικότητα ενάντια στην τυφλή υπακοή και τη συλλογικότητα ενάντια στο νέο «διευθυντισμό».
Οι ‘καθωσπρέπει ‘ συνάδελφοι και φίλοι μου μάλλον θα απορήσουν να μάθουν ότι το παραπάνω κείμενο αποτελεί μετάφραση (με λίγες παρεμβάσεις μου) του αρχικού κειμένου που κυκλοφορεί στα Ιρλανδικά Πανεπιστήμια! Τελικά λοιπόν αυτοί που σήμερα αγωνίζονται στα Ελληνικά Πανεπιστήμια μάλλον δεν είναι τρελοί η γραφικοί, απλά αντιδρούν στη διάλυση του UNIVERSITAS!
