Μου έχει δώσει πολλές ευκαιρίες, διαψεύδοντας συνεχώς τη μάνα μου που μου έλεγε –όχι για να με αποθαρρύνει αλλά για να με προστατεύσει από απογοητεύσεις – «που πας εκεί παιδί μου, σιγά μην πάρουν εσένα, αυτοί είναι των σαλονιών, εμείς αυγά στη λαϊκή πουλάμε», κρατώντας με πάντα προσγειωμένο στη «λαϊκή» μου καταγωγή.
38,9° C – Είμαι σε συνάντηση στην Κομισιόν και ομολογώ ότι δυσκολεύομαι να παρακολουθήσω τις γραφειοκρατικές υπεραναλύσεις γιατί ο πυρετός μου με έχει «λιανίσει». Σκέφτομαι ότι θα ήταν ίσως πιο ενδιαφέρον αν οι θέσεις που όλοι παίρναμε εκεί μέσα ήταν περισσότερο up to the point. Και μου γεννιέται το ερώτημα: άραγε αυτά που συζητάμε εμείς εδώ μπορώ να τα εξηγήσω π.χ. στον πατέρα μου στο χωριό που περιμένει να πάει 67 ετών για να βγάλει σύνταξη του αγρότη ή θα βαρεθεί να με ακούσει πριν καν αρχίσω; Η απορία μου ενισχύεται όταν την παρουσίασή του ο εκπρόσωπος της Ρουμανίας την έκλεισε με μια φωτογραφία που έδειχνε κάτι γιαγιάδες πάνω σε ένα κάρο με άχυρα σε ένα χωριό της Ρουμανίας (προκειμένου να μας δείξει μια τυπική εικόνα της ζωής της επαρχίας στη Ρουμανία). Όλοι οι συμμετέχοντες ενθουσιάστηκαν και χειροκρότησαν δυνατά. Και επανέρχομαι: πόσο ξένα μπορεί να φαίνονται σε αυτές τις γιαγιάδες αυτά που εμείς συζητάμε εδώ μέσα;
Δυστυχώς φαίνεται να έχει δίκιο ο γερμανός σκηνοθέτης Έρνεστ Βίλχεμ (Βιμ) Βέντερς: "Η Ευρώπη που σαν παιδί ονειρεύτηκα δεν έχει καμία σχέση με τη σημερινή Ευρώπη της γραφειοκρατίας και της παγωνιάς"
38,4° C – Βόλτα στη grande place, στην ομορφότερη ίσως πλατεία του κόσμου. Παίρνω αντιβίωση και δεν μπορώ ούτε να πιω μπύρες ούτε τίποτα. Απλώς περπατάω αργά. Και παρατηρώ για πρώτη φορά πόσους πολλούς ζητιάνους έχουν οι Βρυξέλλες. Όχι πάνω στην πλατεία, προς Θεού. Στα γύρω δρομάκια. Και προφανώς δεν εννοώ πλανόδιους καλλιτέχνες, buskers ή clochards. Ζητιάνους. Σαν αυτόν που ήταν μέσα στο μετρό στη στάση Schuman (εκεί που είναι η Ευρωπαϊκή Επιτροπή). Άραγε αυτά που συζητούσαμε το πρωί στην Κομισιόν πόσο ξένα μπορεί να φαίνονται σε αυτούς τους ανθρώπους; Θυμήθηκα πριν λίγο καιρό, όταν με έναν αδερφικό μου φίλο κομμουνιστή είδαμε στο Θησείο κάποιον να ψάχνει φαγητό σε έναν κάδο σκουπιδιών, ο φίλος μου είπε σκωπτικά: «Αυτός είναι ο καπιταλισμός του 21ου αιώνα»! Φταίει δηλαδή το σύστημα; Ίσως. Η στραβομάρα ημών με τις pierre cardinγραβάτες; Σίγουρα.
37,8° C – Ο πυρετός πέφτει και η θεώρηση γίνεται πιο ψύχραιμη. Η Ευρώπη πρέπει επιτέλους να δείξει το κοινωνικό της πρόσωπο. Και το αποτελεσματικό της πρόσωπο. Όχι πως δεν το έχει δείξει. Έχουν δοθεί πολλά χρήματα, ειδικά στην Ελλάδα. Ίσως σε λάθος χέρια, ίσως για λάθος λόγους. ΟΚ. Πάμε παρακάτω. Έπρεπε να έρθω άρρωστος στις Βρυξέλλες προκειμένου να βαδίσω αργά στο δρόμο και να δω ανθρώπους που άλλες φορές προσπερνούσα γρήγορα γιατί βιαζόμουν να μην αργήσω σε κάποιο meeting. Και εγώ και άλλοι συνάδελφοί μου - αυτοί που κρυφτήκαμε πίσω από τα κοστούμια μας και ξεχάσαμε ίσως την «λαϊκή» μας καταγωγή. Έπρεπε να έρθω άρρωστος στις Βρυξέλλες προκειμένου να δω ανθρώπους που είναι τόσο κοντά στην Ευρωπαϊκή Ένωση αλλά η Ευρώπη πολύ μακριά από αυτούς. Ανθρώπους που σε καιρούς κρίσης υπάρχουν μάλλον στις περισσότερες χώρες της ΕΕ.
36,9° C - "Μπορούμε να δίνουμε τη μέγιστη σημασία στους ευρωπαϊκούς θεσμούς ως βήματα για τη δημιουργία της Ευρώπης, ξέρουμε όμως ότι όσο η Ευρώπη δε ζει τουλάχιστον στις καρδιές εκατοντάδων χιλιάδων Ευρωπαίων, δε θα υπάρξει πραγματικός ευρωπαϊκός θεσμός": αυτά είναι τα λόγια του ισπανού διπλωμάτη Salvador de Madariaga y Rojo τα οποία, αν και ειπώθηκαν το 1949 - πολύ πριν τα σημερινά κεκτημένα, πιστεύω πως αποτελούν ακόμη το κλειδί για την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. H Ευρώπη πρέπει να γίνει πιο αποτελεσματική, πιο user friendly, να "ζει στις καρδιές" των πολιτών της. Κι αυτό θα γίνει όταν οι πολιτικές της πετυχαίνουν να βελτιώσουν το βιοτικό επίπεδο ΟΛΩΝ των πολιτών της, μέχρι π.χ. τις γιαγιάδες στο πιο ακριτικό χωριό της Ρουμανίας, και να εξαλείψουν τις τεράστιες ανισότητες. Αν οι συζητήσεις για καλύτερο βιοτικό επίπεδο φτάνουν μέχρι τα κυριλέ ξενοδοχεία των στελεχών, τότε δυστυχώς φαίνεται να έχει δίκιο ο γερμανός σκηνοθέτης Έρνεστ Βίλχεμ (Βιμ) Βέντερς: "Η Ευρώπη που σαν παιδί ονειρεύτηκα δεν έχει καμία σχέση με τη σημερινή Ευρώπη της γραφειοκρατίας και της παγωνιάς". Και μιας και λέμε για πυρετούς, η παραπάνω κατάσταση αποτελεί σήμερα τον "πυρετό" της Ευρώπης. Χρειάζεται αντιβίωση γιατί μπορεί να το γυρίσει και σε πνευμονία! Κάτι μου λέει ότι το ζήτημα δεν είναι οικονομικό, αλλά οράματος. Και για να είμαι ξεκάθαρος: Δεν πολιτεύομαι (ωστόσο, ελπίζω να πολιτικολογώ!), δε «λαϊκίζω», δε νιώθω ενοχές για κάτι και δεν ψάχνω να καταλογίσω σε κανέναν κακές προθέσεις. Απλώς, με ανησυχεί το ότι «ο δρόμος για την κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις!»
Το εν λόγω άρθρο αντενδείκνυται προς ανάγνωση για όσους δεν βιώνουν κανέναν (οποιουδήποτε είδους) πυρετό στη ζωή τους!
