Το ζήτημα είναι απλό. Όπου υπάρχουν ακόμα υπολείμματα μιας δημοκρατικής συμμετοχής, αυτά θα πρέπει να εξαφανιστούν. Μόνο ελάχιστοι θα έχουν το δικαίωμα του εκλέγεσθαι. Και μόλις εκλεγούν, οι πράξεις τους δεν είναι διαφανείς σε όλους μέσω γενικών συνελεύσεων, αλλά συνεδριάζουν οι οκτώ άριστοι, οι οποίοι έχουν να επιλέξουν άλλους έξι άριστους έξω από το Πανεπιστήμιο (με κριτήριο τη προσφορά σε θέση ευθύνης – πχ ταμίας στη μη κυβερνητική οργάνωση για τη προστασία της οχιάς), κεκλεισμένων των θυρών. Είναι άλλωστε λογικό. Η «πλήρης αυτοδιοίκηση» (εισ. έκθεση) επιτυγχάνεται μόνο από άτομα που είναι έξω από το χώρο όπως ο καλύτερος δήμαρχος είναι αυτός που δεν μένει στο δήμο.
Οι δημοκρατικές αρχές διασφαλίζονται μόνο από την αριστοκρατία και αυτό γιατί η όποια δημοκρατία «δημιουργεί εξαρτήσεις και φαινόμενα κομματισμού και ευνοιοκρατίας» (εισ. έκθεση), κάτι το οποίο ουδέποτε υπήρχε επί αριστοκρατίας. Η «έμπρακτη στήριξη του φοιτητή» γίνεται από δάνεια που θα τα δίνουν οι ιδιωτικές τράπεζες με λεφτά που θα εγγυάται το δημόσιο, αφενός για να ζήσουν και αυτές, αφετέρου γιατί οι τραπεζίτες είναι «ένας διεθνώς δοκιμασμένος θεσμός αξιοκρατικής ανάδειξης».
Η «υψηλού επιπέδου ποιότητα των σπουδών» θα εξασφαλίζεται με μειωμένα έως καθόλου βιβλία, μειωμένα μαθήματα, μειωμένα χρόνια σπουδών. Αγαπητοί φοιτητές μην ανησυχείτε, τουλάχιστον θα έχετε ένα πρόγραμμα σπουδών «σύμφωνα με τις επιταγές της ανάπτυξης»
Η «ακαδημαϊκή ελευθερία κατοχυρώνεται» με μικρότερη Σύγκλητο και εκ περιτροπής -και όχι καθολική- συμμετοχή σε γενικές συνελεύσεις που θα έχουν μόνο γνωμοδοτικό και όχι αποφασιστικό ρόλο για ακαδημαϊκά θέματα- δηλαδή με μείωση της ελευθερίας των ακαδημαϊκών.
Η «υψηλού επιπέδου ποιότητα των σπουδών» (εισ. έκθεση), εξασφαλίζεται με μειωμένα έως καθόλου βιβλία, μειωμένα μαθήματα, μειωμένα χρόνια σπουδών. Αγαπητοί φοιτητές όμως μην ανησυχείτε. Μπορεί για μια ζωή να είστε χρεωμένοι στα δάνεια, να μην έχετε κανένα λόγο στη φοιτητική σας ζωή, να μην έχετε βιβλία, καθηγητές, αλλά επιτέλους θα έχετε ένα πρόγραμμα σπουδών «σύμφωνα με τις επιταγές της ανάπτυξης» (εισ. έκθεση), και έτσι μπορείτε να απαλλαγείτε από μαθήματα ανάπτυξης κριτικής σκέψης που θα οδηγούν στη «διαμόρφωση ανθρώπων με πολιτική συνείδηση». Το τελευταίο είναι απόσπασμα που υπήρχε στο νόμο του 1982 και τώρα βγήκε.
Αγαπητοί συνάδελφοι καθηγητές, μην ανησυχείτε. Μπορεί κάποιοι να χάσετε τη δουλειά σας, οι υπόλοιποι να μην έχετε έναν αξιοπρεπή μισθό, να μην έχετε λόγο στο χώρο εργασίας σας, αλλά υπάρχει ένα θετικό στοιχείο. Επιτέλους δημιουργείται ένα ΝΠΙΔ -Ανώνυμη Εταιρεία – ΑΕ, σύμφωνα με την εισηγητική έκθεση, η οποία θα διαχειρίζεται τα λεφτά της έρευνας, και της φοιτητικής μέριμνας και μαζί με αυτά όλων των ταχύρυθμων προγραμμάτων κατάρτισης και δια βίου μάθησης που θέλετε να κάνετε για μια γρήγορη «κονόμα». Και τώρα πια οι κρατήσεις μισθών σε αυτά τα προγράμματα θα πάει από το 20% που είναι τώρα, στο 8%. Νομίζω ότι αξίζει να κλείσεις τα μάτια σε αυτή τη παραβίαση του Συντάγματος (άρθρο 16, η εκπαίδευση και η έρευνα στα ΑΕΙ προφέρεται μόνο από ΝΠΔΔ και όχι ΝΠΙΔ ή ΑΕ). Ειδικά όταν υπάρχει η απειλή περί νέων συγχωνεύσεων – καταργήσεων τμημάτων και ολόκληρων ΑΕΙ, ο έλεγχος από τα πάνω αν δεν υποστηρίζεις αυτές τις νέες λειτουργίες του Πανεπιστημίου (με ενδεχόμενες ποινές)- ονομάζεται «αξιολόγηση», πειθαρχικά, κλπ. Και αν αυτά δεν είναι αρκετά, τότε μην ξεχνάς: Ενώ με τον προηγούμενο νόμο έπρεπε να υπάρχουν αυτόφωρα κακουργήματα ή αυτόφωρα εγκλήματα κατά της ζωής για να μην λειτουργεί το άσυλο, τώρα αρκεί «οποιαδήποτε αξιόποινη πράξη». Και δεν χρειάζεται να είσαι εγκληματολόγος για να γνωρίζεις πόσο αόριστος, ευέλικτος και πολιτικά κατασκευασμένος είναι αυτός ο όρος που σίγουρα πάντως δεν είναι …η παραβίαση του Συντάγματος!
Εν κατακλείδι, στο βωμό της ταχύτατης και αποτελεσματικότερης ένταξης του Πανεπιστημιακού χώρου στο κόσμο της αγοράς και του τραπεζικού συστήματος, πρέπει να εγκαθιδρυθούν θεσμοί που καταλύουν την όποια δημοκρατία και ελευθερία έχει παραμείνει. Για αυτούς που γνωρίζουν από τα μέσα, τα ελληνικά Πανεπιστήμια έχουν πολλά και γνωστά προβλήματα. Επιτέλους με το νέο νόμο δεν θα είναι πια οι εξαιρέσεις, αλλά κυριολεκτικά ο κανόνας.
ΥΓ. Για αυτούς που πιστεύουν ότι όλα γίνονται στο βωμό της μείωσης των δημοσίων δαπανών, αρκεί να αναλογιστούν πόσα χρήματα θα δίνει το κράτος στη διοικητική αριστοκρατία των Πανεπιστημίων και στις ιδιωτικές τράπεζες για τις εγγυήσεις των φοιτητικών δανείων.
